
Er is een lange weg te gaan naar herstel. Geduld is niet echt mijn sterkste kant, nou ja, ik heb wel geduld maar ligt aan het onderwerp. Ik mis mijn keuken activiteiten ENORM!. De kleine dingen die ik nu presteer vallen in het niet met wat ik graag zou willen en gewend ben. De eerste weken kon ik mij erbij neerleggen..... maar nu word ook mijn hand ongeduldig. Die wil dingen DOEN. Morgen weer naar de therapeut. Ik heb veel vragen en onzekerheden. Het liefst wil ik een röntgen foto om te zien dat alles 'goed zit'. Dat zou veel geruststelling en moed bieden en veel pijnlijke momenten verklaren.
Genoeg geklaag. Nu weten jullie waarom ik weinig bezig ben met recepten en etentjes en bezigheden rondom eten. Gelukkig springt manlief in de bres en is trots op zijn prestaties - en dat kan ik alleen maar waarderen. Hij doet het prima.
Gisteren kreeg ik een opbeurend bericht vanuit Australië van mijn kleinzoon. Hij heeft een baan (tromgeroffel) in de KEUKEN! Het is een grote stap... eerste baan, op zoek naar wat hem ligt. Ik was even mijn hand vergeten. Terwijl hij bij ons logeerde tussen 4 april en eind mei hebben wij heel wat oma/kleinzoon gesprekken gevoerd. Wat wil je doen, waar liggen je interesse? Hij zat telkens met zijn neus boven op de aanrecht terwijl ik kookte. Hij hielp mee. Ik zag het als een mogelijkheid. Hij twijfelde. Helaas heeft hij geen avontuurlijk palet. Vind niet veel lekker. Komt omdat hij niet echt blootgesteld is aan een wijds aanbod eten. Hier smulde hij van een kroket, NL patat, bitterballen, Grieks eten, shoarma, afhaal bij onze 'chinees'. Stroopwafel. Niet allemaal gezond uiteraard, maar afwisselend en bracht nieuwe sensaties in zijn mond.
Wat ben ik blij voor hem om het maar niet over TROTS te hebben!
Ik sluit af. Mijn twee vingers, wijs-en middelvinger en duim, zijn moe! Tijd voor koffie! Tot later, in de keuken!